Ένα καθημερινό φαινόμενο που παρατηρείται πλέον πολύ συχνά είναι ότι η κοινωνία μας κρίνει επικρίνει και κατακρίνει διάφορα αποτελέσματα με εξαιρετική δεξιότητα και λεπτομέρεια. Η ίδια, όμως, κοινωνία δεν κάνει κάτι τόσα χρονιά για να ανακαλύψει και να θεραπεύσει τη ρίζα αυτών των προβλημάτων.
Έχει σκεφτεί κανείς σήμερα τι είναι αυτό που πραγματικά χαρακτηρίζει τα παιδιά και τους νέους αυτής της γενιάς,
της σημερινής γενιάς;
Συνήθως ακούγονται χαρακτηρισμοί και σκληρές κριτικές απέναντι στα παιδιά και τους νέους για την επιθετικότητα τους, την αδιαφορία τους, την έλλειψη ενσυναίσθησης απέναντι στους άλλους ανθρώπους, τη βαρεμάρα, την αποχή από τα δρώμενα ή ακόμα και για την απώλεια οράματος και ενδιαφέροντος
για το μέλλον!
Είναι εύκολοι οι χαρακτηρισμοί: «είναι αδιάφοροι», «δεν τους νοιάζει τίποτα», «δεν ακούνε», «είναι συνέχεια στο κινητό», «παίζουν όλη μέρα στον υπολογιστή», «είναι άχρηστοι», «δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα στη ζωή τους»… και άλλα τέτοια λόγια.
Μέσα από συζητήσεις μου επί τόσα χρόνια σε ανθρώπινο και επαγγελματικό επίπεδο, με λύπη μου διαπιστώνω, ότι κανένας δεν έχει ρωτήσει με ειλικρινές ενδιαφέρον και αληθινή πρόθεση για επίλυση του ζητήματος, τι πραγματικά σκέφτονται αυτά τα παιδιά, ποιες είναι οι ανησυχίες τους, οι βαθύτεροι φόβοι τους για τη ζωή, τι τους προβληματίζει, πώς βλέπουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους, πώς νιώθουν για τη ζωή τους, αν έχουν αξίες, ιδανικά, και αν ναι, τι είδους είναι αυτά;
Πώς είναι δυνατόν να κατανοήσουμε τους ανθρώπους αν δεν τους γνωρίσουμε εις βάθος;
Πώς είναι δυνατόν να δούμε και να αποδεχθούμε μια γενιά,
χωρίς να ξέρουμε τα χαρακτηριστικά της τις απόψεις της και τα ζητούμενα της;
Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, όλοι το δικό μας μερίδιο σε αυτό το ζήτημα, από όποιο ρόλο και αν βρισκόμαστε, πριν κρίνουμε, επικρίνουμε, κατακρίνουμε και καταδικάσουμε κάποια συμπεριφορά.
Ας δούμε πρώτα «τι είδους ασθένεια έχει η ρίζα» για να γνωρίσουμε
«τι είναι αυτό που σαπίζει τα φύλλα»!
