Και ήρθε η εποχή της κρίσης των ανθρώπινων σχέσεων…
Δυστυχώς είναι εδώ, τη ζούμε, τη βιώνουμε…
Οι αληθινές ανθρώπινες σχέσεις αργοπεθαίνουν…
στον βωμό της ανασφάλειας και της έλλειψης εμπιστοσύνης,
στον βωμό της ασθένειας και της προστασίας,
στον βωμό της κατάθλιψης και του θυμού, της ζήλιας και του φθόνου,
στον βωμό της χρησιμοθηρίας, του εύκολου και γρήγορου χρήματος,
στον βωμό του ατομικισμού, της υπεροψίας και της ψεύτικης υπερηφάνειας,
στον βωμό του ανταγωνισμού και του προσωπείου της καλοσύνης!
Οι ανθρώπινες σχέσεις σαν ναυαγοί
μέσα στον Ωκεανό της Ατλαντίδας
να ψάχνουν μια σανίδα γνώσης, σοφίας και αγάπης για να σωθούν!
Δεν πνίγονται ούτε καταπνίγονται,
αλλά επιπλέουν μόνο σε ένα υγρό, κρύο και αφιλόξενο τοπίο…
παραμένουν ακίνητες, εκεί…
ώσπου οι άνθρωποι να τις ξαναβρούν με τους προβολείς της αναζήτησης και του αληθινού ενδιαφέροντος,
και να τις βάλουν μέσα στη ζεστή ατμόσφαιρα του πλοίου, να κουρνιάσουν και να αγαλιάσουν.
Οι ανθρώπινες σχέσεις βρίσκονται στην επιφάνεια άγριων κυμάτων,
του θυμού, του φόβου και της θλίψης,
Κι’ όμως
είναι γεμάτες ελπίδα, υπομονή και επιμονή!
Περιμένουν υπομονετικά γεμάτες κατανόηση για τους ανθρώπους…
γιατί γνωρίζουν, ότι στο μέλλον θα είναι τόσο πολύτιμες για εκείνους, όσο δεν θα είναι τίποτε άλλο πάνω στον πλανήτη!
Μη τις παραμελείτε!
Ας τις φροντίσετε!
Οι άνθρωποι δεν είναι δεδομένοι σε αυτή τη ζωή!
Δώστε αγάπη!
Λάβετε αγάπη!
